تو بهترین صحنه شو! برهنه شو ! برهنه شو !

وبلاگ نوشتن یا حتی نوشتن هشتاد درصدش از خودپسندی آب می خورد . حالا شما می گویی نه؟ پنجاه درصد ! نه حرف من ، نه حرف شما !!! همین که کسی می نویسد و فکر می کند باید کسی بخواند (یا حتی نخواند ) یعنی خودش را خیلی قبول دارد و می پسندد!! همین که حرفها و نوشته ها و احوال و کار روزانه اش را آنقدر مهم می داند که توقع کند برای عده ای دیگر هم به اندازه وقتی که برای خواندنش صرف می کنند با ارزش باشد ، یعنی خودپسندی .
دست کم بیست درصدش هم بر می گردد به همان غریزه ای که فروید بخت برگشته می گوید.شما قبول نداری ؟ ثابت شده دست کم در همین گربه خانگی خودمان تمام کارها از همین غریزه ریشه می گیرد. حالا هی شما بگو نه ! همه اش حرف خودم.
من به صد و یک دلیل می نویسم.صد دلیلش را کم کم با هم مزه مزه خواهیم کرد حالا همین یک دلیلش را برایتان می گویم ، خیرشو ببینی ! :
تا به حال شده جلوی آینه پرو یا حمام یا ... همین که برهنه و لخت می شود سرت را بالا کنی و یک لحظه خودت را به جا نیاوری ؟ بعد همین که به اندام برهنه و بی لباست نگاه می کنی به بازو و سر و سینه ، آن قوس ملایم گردن ، ناف و کمی هم پایین تر ...، به خودت بگویی پس من این شکلیم ! پس من اینم ! خودت را برهنه باز بشناسی ؟ خودت را که همیشه پیچیده در لباسی و عادت شده اینجوری با کمی تعجب دوباره بشناسی ؟
برای من نوشتن در مجازستان همچین حسی دارد .همان بُهت باز شناسایی . یعنی همین که گاهی می نویسم و اغلب هم بی اهمیت و روزمره ، لای همین نوشتن ها انگار بعضی رفتار ها و حالت ها هایلات می شود . Bold می شود . خودم را باز می شناسم : اِه ، اِه پس من اینطوریم ؟؟!!!!
برهنگی خیلی خاصیت دارد دوست من. بی خود شاعر نگفته : تو بهترین صحنه شو ! برهنه شو baby ! برهنه شو !