به ارواح خاک داداشم !

*من برادر ندارم . یعنی هیچ وقت نداشته ام . البته یک برادرکی بود که توی شکم مامانم ، نامرد ! سقط شد و سرخورد و افتاد توی کاسه مستراح !
من همیشه دلم برادر می خواست . دلم غنج می رفت وقتی داداش های مردم را می دیدم که ترک دوچرخه سوارشان می کنند یا به خواهر هایشان می گفتند :آجی . البته گاهی هم خدا را شاکر شدم .مثلن آن روزی که داداش الهام از لجش ، گیس های خواهرش راچید.یا آن روزی که دوستم داشت با دوست پسرش لاو می ترکاند که برادره سر رسید و یک هفته ای توی خانه حبس بود.
از خدا که پنهون نیست ، از شما چه پنهون ؛ گاهی هم برای خودم داداش های خیالی ساخته ام . برای دوستان فرا جنسیتی ام نقش آبجی خوب را در حد اسکار بازی کرده ام.اما اینها که برا فاطی تنبون نمیشه !دیگر از این خبط و خطا ها نمی کنم . پذیرفته ام که برادر ندارم و شما که غریبه نیستید ؛ از احوالات پدر و ماردم پیداست که آبی ازشان گرم نمیشود و داداشی دیگر به هم نمی رسد !

**اما لابد تا حالا چشمتان به آن جمله کذایی سمت راست صحفه روشن شده است « به ارواح خاک داداشم من فمنیست نیستم » روزی که آن جمله را نوشتم قصدم مزاح بود . به خیالم بقیه هم طنز آن جمله را می فهمند. حقیقت اینجاست که من فمنیست نیستم .آقا یکی هست اینجا که با دلیل های به ارتفاع برج میلاد می گوید هیچ ایسمی نیست. اصلن به صحت هیچ ایسمی ایمان ندارد. من همان قدر که اینجا چوب به سوراخ آقایان کرده ، خانم هارا هم مورد عنایت قرار داده. من همانقدر که عمو مردک های سبیل کلفت مفتخر به بیضه بیزارم ، از خاله زنک های امروزی بوتاکس کرده عقل نخودی دلم بهم می خورد. اگر راست و حسینی می نوشتم که « من فمنیست نیستم » که باورشان نمی آمد ! می گفتند « حرف که مالیات ندارد ، فمنیستی ، خبر نداری!!!!!!!! ) انگار اینجا یک بچه است که دست به کیبورد می برد . اینجا بود که به اعجاز قسم و آیه در جامعه ایرانی ایمان آوردم !

اگر راست می روید و چپ می آید ، می شنوی که : « به این قبله محمدی ! ، به این برکت ! ، به امام حسین که رفتم پابوسش! ، به امام رضا که قربون غریبش برم ! ، به حضرت معصومه که زُوارش بودم! ، به جدم ! ، به این سوی چراغ ! ، به این بچه صغیر ! ، به این لباس تنم !!!!!! ، به اون نون و نمکی که باهات خوردم ! » علتش اعتمادیست که ما آدم ها به هم نداریم !